مبارزه علیه مجازات اعدام؛ پیمان پدرود
مبارزه علیه مجازات اعدام
از همان ابتدای روی کار آمدن جمهوری اسلامی ماشین کشتار رژیم شروع به قتل و عام مخالفین سیاسی و عقیدتی و اقلیتهای قومی و مذهبی نمود و با استفاده نا متنهی و سیستماتیک از اعدام، زندان و شکنجه برعلیه آزادیخواهان، روشنفکران و دگراندیشان بقای خودرا تضمین نمود. کشتار دسته جمعی در زندانها در دهه شصت به همراه جنگ فرسایشی ۸ ساله به منزله نعمت بزرگی برای حاکمیت جنایتکار و دیکتاتور بود. در سالهای ۶۰ و ۶۱ روزانه ده ها نفر از زندانیان سیاسی اعدام میشدند در حالیکه جرم بسیاری از آنها صرفا حمل یک روزنامه حزبی بود. در نسل‌کشی سال ۶۷ که اوج جنایت رژیم بود چند هزار زندانی که اغلب در حال گذراندن دوران محکومیت خود بودند به بهانه سر موضع بودن دسته جمعی اعدام و بی نشان گروهی به خاک سپرده شدند.
رژیم جنایتکار تمام توان خود را بر آن گذاشته بود که با سرکوب و کشتار وضعیت خفقان موجود را حفظ نماید و پس از آن هر انتقادی به عملکرد حاکمیت از سوی معدود روزنامه نگاران و روشنفکران مبارز باقیمانده از دهه شصت در وطن، با زندان و قتلهای مرموز مواجه می گردید.
بعد از آن سالهای سیاه استبداد حاکم در تمام اعتراضات با شدیدترین و بی رحمانه ترین وجه ممکن با مخالفین و معترضین برخورد کرده و همواره از زندان و شکنجه و اعدام بعنوان اهرمهای سرکوب جنبشها دریغ نکرده است.
در اعتراضات کوی دانشگاه سالهای ۷۸ و ۸۲اعتراضات سال های ۸۸ ، ۹۶ و ۹۸ همگی با سیل بازداشتها و شکنجه های وحشتناک و بعضا آزار های جنسی و اعدام و سربه نیست شدن‌های جوانان معترض فضای حاکم بر دهه شصت را بگونه ایی دیگر پیاده کردند.
زندانیان اقلیتهای دینی از جمله مسیحی، یارسانی، بهائی، زرتشتی و دراویش و حتی مسلمانان اهل تسنن همواره در زندانها مورد بی حرمتی و توهین به اعتقاداتشان قرار گرفته اند. در سال ۹۲ طی کمتر از دوماه سه جوان یارسانی در یک حرکت نمادین در اعتراض به توهین بعمل آمده به عقاید یک زندانی یارسانی بازداشتی توسط مسئولین زندان، اقدام به خودسوزی نمودند.
بسیاری از زنان در دفاع از خود که باعث قتل متجاوز شده اند در زندانها اعدام شده اند ولیکن متجاوزین به زنان و کودکان که وابستگی به حاکمیت دارند آزادانه زندگی میکنند.
علیرغم اینکه تعداد اعدامهای این سالها با دهه شصت قابل قیاس نیست اما باز ایران همه ساله رکورددار تعداد اعدامیان در دنیا میباشد.
سازمان عفو بین‌الملل و سازمان “همبستگی جهانی علیه مجازات اعدام” در سال ۲۰۰۲ روز دهم اکتبر (۱۸ مهر ماه) را روز جهانی مبارزه با مجازات اعدام اعلام کردند. هدف از برگزاری اکسیون‌های گوناگون در این روز آن است که همگان به تلاش برای لغو مجازات اعدام در همه کشورهای جهان فراخوانده شوند.
به گزارش سازمان عفو بین‌الملل، اکثریت کشورهای جهان مجازات اعدام را یا از قوانین خود و یا در عمل حذف کرده‌اند. دیگر کشورها نیز در این راستا گام برمی‌دارند. اما ایران بعد از چین رکورددار تعداد اعدامیان در دنیاست. ضمن آنکه در ایران حکم اعدام در دادگاه‌های ناصالح و براساس “اعترافاتی” صادر می‌شود که زیر شکنجه گرفته شده‌اند.
مجازات اعدام اصول سوم و پنجم اعلامیه جهانی حقوق بشر را نقض می‌کند. این مجازات که در حقیقت به معنای کشتن قانونی انسان‌ها به حکم دولت‌هاست، هم به منزله نقض “حق زندگی” است (اصل سوم) و هم به مثابه نقض این حق است که “احدی را نمی‌توان تحت شکنجه یا مجازات یا رفتاری قرار داد که ظالمانه یا برخلاف انسانیت و شئون بشری یا موهن باشد” (اصل پنجم)
ضروریست تمامی فعالان مدنی و سیاسی در آکسیونهای نه به اعدام ۱۰ اکتبر (۱۹ مهر) شرکت نمایند.
پیمان پدرود
۱۰ اکتبر ۲۰۲۰
