پلاتفرم یارسان: دایگه صبریه مادر شهیدان عبدالهی و از مادران خاوران به فرزندانش پیوست

دایگه صبریه مادر شهیدان عبدالهی و از مادران خاوران به فرزندانش پیوست

«مادران ما
شبیه مادران هیچ ملت دیگری نبوده و نیستند
قلب شان همزمان چهار می تپد
چهار بار برای یکی از میان ما
که چهار بار تیربارانش کرده اند،
ما نیز روزی
در خونین ترین آهنگ این روزگار
زادن چهاربارۀ آزادی
را همزمان جشن خواهیم گرفت.»
(شیرکو بیکەس)

روز گذشته خبر درگذشت دایگه صبریه (صبریه کفاشیان) مادر شهیدان عبدالهی و از مادران خاوران در شهر کرند در دالاهوی کرماشان منتشر شد. دایگه صبریه از مادران دلسوز و فداکار کوردستان بود که با ایثار و ازخودگذشتگی فرزندانی مبارز و آزادیخواه تربیت کرد و با وجود مشقت های بسیار و بارها چشیدن رنج از دست دادن عزیزان و جگرگوشه هایش سربلندانه در برابر ناملایمات ایستادگی کرد. دایگه صبریه همسر زنده یاد علی اکبر عبدالهی و خواهر استاد صیدعلی کفاشیان از تنبورنوازان نامدار دالاهو بود. سه فرزند او به نام های بهروز، بهزاد و یوسف هرسه در جریان مبارزۀ سیاسی جان خود را بر سر آرمان آزادیخواهی و مساوات طلبی نهادند. بهروز عبدالهی در سال 1358 زمانی که تنها 12 سال داشت در حال پخش نشریۀ «کار» در شهر کرند توسط مزدوران رژیم مورد اذیت و آزار قرار گرفت و به دلیل پرتاب شدن به داخل رودخانه دچار بیماری شد و به سبب محرومیت منطقه از ساده ترین خدمات بهداشتی درگذشت. بهزاد عبدالهی نیز که دانشجو در دانشگاه تبریز بود و در سازمان فداییان خلق (اکثریت) عضویت داشت، در سال 1364 توسط فالانژهای رژیم خمینی ربوده و زندانی شد و نهایتاً در جریان قتل عام زندانیان سیاسی در سال 1367 با حکم «هیئت مرگ»ی که ریاست آن هم اکنون به مرد شماره دوی رژیم تبدیل شده، در زندان اوین تهران اعدام و در قبرستان خاوران به خاک سپرده شد. یوسف عبدالهی دیگر فرزند دایگه صبریه نیز که فعالیت خود را از مرداد 1367 با سازمان مجاهدین خلق ایران آغاز کرده و به کمپ اشرف در استان دیاله رفته بود، به طرز مشکوکی در سال 1370 کشته شد و پیکر بی جان او در کوه های منطقه پیدا شد.
دایگه صبریه چهار دختر و سه پسر دیگر هم داشت که همگی در دهۀ سیاه شصت به زندان جمهوری اسلامی افتاده و مورد آزار و شکنجه قرار گرفتند. خسرو عبدالهی در سن ۱۶ سالگی فقط به جرم داشتن یک برگ اعلامیه به همراه دو رفیقش دستگیر و زندانی شد. علی اشرف عبدالهی و مهرداد عبدالهی نیز به جرم های مشابه به زندان افتادند. مهناز عبدالهی که معلم دبستان بود به جرم تبلیغ علیه رژیم به دو سال حبس تعزیری و ۱۰ سال حبس تعلیقی محکوم و از تدریس نیز محروم شد و پس از آزادی از زندان نیز به تبعید و کار اجباری در گودین در کنگاورِ کرماشان واداشته شد. پروانه عبدالهی نیز که معلم بود از کار خود اخراج و وادار به ترک کرند و کرماشان شد. دایگه صبریه که همسر خود را نیز در همان سال 1358 از دست داده بود به تنهایی مدام به پیگیری وضعیت فرزندانش می پرداخت و برای پیگیری وضعیت فرزندش بهزاد به اعتراض در ساختمان ریاست جمهوری و تحصن در دفتر حسینعلی منتظری نیز دست زد.
ما مادری مقاوم و انسانی آزاده را از دست دادیم که نه تنها فرزندانی آزادیخواه و مبارز به جامعه پیشکش کرد، بلکه خود نیز یک عمر در برابر ظلم و ستم رژیم سرمایه داری اسلامی سر تسلیم فرود نیاورد و با تمام وجودش به مقاومت در برابر جنایات این رژیم تحمیلی پرداخت. یاد دایگه صبریه و فرزندانش همواره یادآور مقاومت تاریخی مردم کرند و دالاهو در برابر رژیم ارتجاع در سال های ابتدای انقلاب بوده و خواهد بود. ما به عنوان پلاتفرم یارسان درگذشت دایگه صبریه را به خانوادۀ وی، خلق دلاور و مبارز یارسان به ویژه مردم کرند و همۀ مادران داغدیده و دادخواه تسلیت می گوییم و تداوم بخشیدن به راه و آرمان مقاومت و حق طلبی وی و دیگر مادران را وظیفۀ خود می دانیم.

پلاتفرم یارسان
10 تیر 1400