٢١ سال مقاومت بی‌وقفه؛ اوجالان از سوی آمریکا و اسرائیل ربوده شد
جنبشی که به پیشاهنگی رهبر خلق کورد عبدالله اوجالان و بنام حزب کارگران کردستان، ظهور پیدا کرد نتیجه‌بخش‌ترین حرکت در تاریخ کوردستان است. پ.ک.ک نه تنها خلق کورد بلکه دیگر خلق‌های خاورمیانه را نیز تحت تأثیر قرار داد و به یک بازیگر اصلی در منطقه مبدل شده است
جنبش آزادیخواهی کوردستان که با نام پ.ک.ک عجین شده است از آغاز با موارد متعددی از دسیسه‌گری روبرو گشت و حتی موجودیت خود را در پاسخ به توطئه قتل یکی از کادرهای پیشگام خود بنام “هاکی کارر” اعلام کرده است.
رژیم ترکیه در سالهای دهه نود میلادی پس از آنکه با بکار گرفتن تمامی ظرفیت‌های خود قادر به غلبه بر انقلابیون کورد نشد به قدرتهای جهانی و بویژه آمریکا و اسرائیل پناه برد تا حمایت آنها در نبرد با حزب کارگران کوردستان را جلب کند.
هرچند در سالهای دهه هشتاد میلادی نیز آمریکا به طور مستمر و بر اساس ماده پنج پیمان آتلانتیک شمالی موسوم به ناتو حامی ترکیه بود اما اینبار آنکارا در پی آن بود که آیالات متحده امریکا مستقیما رهبر حزب کارگران کوردستان عبدالله اوجالان را هدف قرار دهد.
ترکیه دیگر در خلال سالهای ۱۹۹۶ تا ۱۹۹۸ مستقیما رهبری جنبش را هدف گرفته بود و مقامات ترک صراحتا می‌گفتند تا زمان بقای اوجالان امکان نابودی جنبش کوردی وجود ندارد چرا که وی از شخصیتی برخوردار است که در هر شرایطی کادرهای جدید آموزش می‌دهد و ساختار جنبش را استحکام می‌بخشد.
ترکیه در روز ششم ماه مه سال ۱۹۹۶/ ١٧ اردیبهشت ١٣٧۵ محل سکونت رهبر خلق کورد عبدالله اوجالان در دمشق را هدف یک حمله انفجاری قرار داد، اما این انفجار تنها منجر به خسارات مالی شد. این حمله زنگ خطری برای اوجالان بود که دیگر هدف حملات مستقیم است.
در سال ۱۹۹۷ نیز یک پیمان استراتژیک نظامی امنیتی میان ترکیه و اسرائیل منعقد شد که بخشی از آن شامل دشمنی با آزادیخواهان کورد بود. در این چارچوب فشارها بر سوریه که در آنزمان میزبان اوجالان بود بالا گرفت.
در روز شانزدهم سپتامبر سال ۱۹۹۸ آتیلا آتش فرمانده کل وقت ارتش ترکیه طی سخنانی در شهرستان ریحانلی آشکارا سوریه را تهدید کرد و گفت اگر سوریه اوجالان را از کشورش اخراج نکند ارتش به سوریه حمله می‌کند.
چنین تهدیدی در حالی بود که حزب کارگران کوردستان در روز یکم سپتامبر همان سال برای ایجاد فرصتی در راستای حل مسالمت آمیز مسئله کورد برای سومین بار بصورت یکجانبه اعلام آتش‌بس کرده بود.
در اواخر فصل تابستان سال ۱۹۹۸ نیروهای دریایی امریکا و انگلیس با همکاری ترکیه یک مانور نظامی گسترده در دریای سفید انجام دادند که ناظران سیاسی در آنزمان این مانور را تهدیدی آشکار علیه سوریه قلمداد کردند.
در این مدت همچنین روابط دیپلماتیک برای کاهش تنش‌ها میان ترکیه و سوریه در جریان بود که بعدها مشخص شد بخشی از این تماس‌ها برای اعمال فشار بیشتر بر سوریه بود تا به میزبانی از اوجالان پایان دهد.
درست در برهه‌ای که یک جنگ منطقه‌ای گسترده در شرف وقوع بود رهبر خلق کورد برای جلوگیری از آتش جنگ تصمیم گرفت سوریه را ترک کند و راه کشورهای اروپایی را در پیش بگیرد.
اوجالان که پیش از ترک سوریه به گزینەهای ممکن در منطقه فکر کرده بود می‌گوید اگر در ايران می‌بودم شايد می‌توانستم اتفاقی استراتژيک را رقم زنم. البته در اين رابطه به ايران هم چندان اعتمادی نداشتم. موضع‌گيريهای سنتی‌شان نظیر جنايات عليه سمکو، قاسملو و توطئه‌هایی از اين قبيل، خيانت هارپاگوس به پادشاه ماد آستياگ، مرا از اين کار بازمی‌داشت.
اوجالان در روز نهم اکتبر سال ۱۹۹۸ سوریه را به مقصد یونان ترک نمود. از آنروز به بعد توطئه بین‌الدولی علیه کوردها که رهبری آنرا را نشانه رفته بود وارد دور تازه‌ای شد.
سفر رهبر خلق کرد به اروپا همراه با افزایش تلاش ها برای چاره‌یابی سیاسی مسئله کورد بود اما پس از آنکه یونان به وعده‌هایی که داده بود پشت کرد اوجالان ناچار شد پس از سفر به روسیه راه ایتالیا را در پیش بگیرد و وارد رم پایتخت این کشور شد.
کوردهای ساکن کشورهای اروپایی به محض اطلاع از ورود اوجالان به ایتالیا به سوی رم سرازیر شدند و حضوری تاریخی در رم به نمایش گذاشتند.
ماسیمو دالما نخست وزیر وقت ایتالیا تلاش می‌کرد برای بحرانی که پس از ورود اوجالان به اروپا بالا گرفته بود راه چاره‌ای بیابد اما نهایتا در نتیجه فشارهای امریکا، انگلیس و ترکیه، رهبر خلق کورد به اجبار شهر رم را نیز ترک کرد و مجددا به روسیه و از آنجا به یونان بازگشت.
دولتمداران وقت یونان به اوجالان قول داده بودند که برای انتقال وی به آفریقای جنوبی یاری‌رسان باشند اما به مانند بار اول که تعهدشان را زیر پا گذاشته بودند اینبار نیز طبق مسئولیتی که در طرح توطئه داشتند از اوجالان پشتیبانی نکردند و نتیجه این شد که در روز پانزدهم فوریه سال ۱۹۹۹/ ٢۶ بهمن ١٣٧٧ نیروهای دستگاه اطلاعاتی آمریکا و اسرائیل، اوجالان را در کشور کنیا ربودند و وی را به تیم اطلاتی ترکیه موسوم به سازمان میت تحویل دادند.
با پخش خبر عملیات ربودن و تحویل اوجالان به ترکیه، کوردها در تمامی بخش‌های کوردستان و جای جای جهان دست به اعتراضات خیابانی زدند. سطح اعتراضات مردمی چنان وسیع بود که مادلین آلبرایت وزیر خارجه وقت آمریکا در یک کنفرانس خبری اعلام کرد آنها از میزان پایگاه اجتماعی گسترده اوجالان مطلع نبوده‌اند.
همچنین در مدت میان نهم اکتبر ۱۹۹۸ تا پانزدهم فوریه ۱۹۹۹ که مرحله آغاز خروج اوجالان از سوریه تا ربودن و تحویل وی به ترکیه را در بر می‌گرفت دهها شهروند کورد در مجموعه اعتراضاتی بدن خود را به آتش کشیدند و جانشان را از دست دادند. کوردها از این طریق به حلقه‌ای از آتش دورادور رهبری‌شان مبدل شدند. این شیوه اعتراض تا زمانی ادامه داشت که اوجالان با ارسال پیامی از زندان جزیره امرالی از حامیان خود خواست از این نوع اقدامات پرهیز کنند.
اوجالان در دوران امرالی بر خلاف پیشبینی‌ها، موضعی بزرگ‌منشانه از خود نشان داد و ضمن دفاع از مواضع آزادیخواهانه خویش، کوردهای میهن‌‌دوست و هوادارانش را دعوت به بردباری کرد تا از جنگی خونین میان کوردها و ترک‌ها جلوگیری کند، اوجالان می‌دانست اگر اراده کند پ.ک.ک و کوردها ترکیه را در بحرانی سخت فرو می‌برند.
اوجالان در دو جلد از مجموعه دفاعیات خود تحت نام “از دولت کاهنی سومر بسوی تمدن دمکراتیک” تمامی جوانب پنهان توطئه‌گری انجام گرفته و نیروهای سهیم در آن را آشکار نمود و اعلام کرد برای بی‌ثمر‌کردن طرح توطئه‌ای که هدفش افروختن جنگی پایان ناپذیر میان خلق‌های کورد و ترک است باید بر میزان تلاش ها برای اعمال دمکراسی در جمهوری ترکیه و حل مسئله کرد بصورت صلح‌جویانه اضافه کرد.
در همین راستا و به پیشنهاد رهبر خلق کرد، جنبش آزادیخواه کوردستان چندین بار آتش بس اعلام کرد. اوجالان همچنین پس از اتمام نگارش مجموعه دفاعیاتش که در چندین جلد کتاب منتشر شدند، نقشه راهی برای حل مسئله کورد به ترکیه ارائه داد و زمینه‌ساز فرایندی شد که ‘فرایند صلح’ نام گرفته و از سال ۲۰۱۳ تا ٢٠١۵ علیرغم مانع‌تراشی رژیم ترک ادامه داشت، اما دولت آ.ک.پ و اردوغان از ۵ آوریل ۲۰۱۵ دیدار اوجالان با خانواده، و هیأت ه.د.پ را کاملا ممنوع و وی را با انزوای سنگین روبرو ساختند که همچنان ادامه دارد. دولت آ.ک.پ پس از انتخابات یکم نوامبر ترکیه، از ۲۴ ژوئیه جنگی تمام عیار علیه ملت کورد آغاز کرده که به محاصره شهرهای جزیر، سلوپی، سور، نصیبین، فارقین، شرنخ و چندین شهر دیگر باکور (شمال کوردستان) انجامید. ارتش ترکیه در شهرستان جزیر ۱۱۵ شهروند مجروح را که در زیرزمین یک ساختمان محاصره شده بودند, مقابل دیدگان جهانیان زنده‌زنده در آتش سوزاند.
رژیم حاکم بر ترکیە شهرهای کوردستان را ویران کرد، آنچە کە بر شهروندان شهرهای سور، جزیر، نصیبین، فارقین، شرنخ و وان از سوی عناصر طیب اردوغان رییس جمهوری رژیم ترکیە تحمیل شد شدیدتر از رفتار نازیهای هیتلری با شهروندان یهودی در آلمان بود. رژیم ترکیە سپس دست بە اعمال مورد تازەای از جنایت علیە کوردها زد. آنچە کە در افکار عمومی از آن با نام کودتای پانزدە ژوئیە علیە دولت نام بردە شد در واقعیت امر کودتای رژیم حاکم با استفادە از مهرەهای ارتش علیە افکار آزادیخوانە بود. بازداشت و حبس ١٢ پارلمانتار حزب دمکراتیک خلق‌ها در مجلس ترکیە و روئسای مشترک این حزب، بازداشت بیش از ٧٠ شهردار منتخب خلق در شهرهای کردستان، زندانی نمودن بیش از ١۵ هزار نفر از هواداران حزب دمکراتیک خلق‌ها- حزب مناطق دمکراتیک در باکور، تجاوز بە خاک روژاوا، لشکرکشی بە بعشیقە در شمال عراق همگی هویت دستهای پشت‌پردە کودتای ۱۵ ژوئیە ٢٠١۶ ترکیە را نشان می‌دهد. دولت ترک در ٢٠ ژانویه ٢٠١٨ با همکاری القاعده سوریه و فراری‌های داعش منطقه عفرین را در توطئه‌ای مشترک با روسیه، ایران و سکوت جامعه جهانی و سازمان ملل اشغال کرد.
ترکیه در ٩ اکتبر ٢٠١٩ با حمایت آمریکا و ناتو مناطق سریکانی و گری سپی شمال سوریه (روژاوا) را اشغال کرد. حمایت آمریکا، انگلیس، روسیه، آلمان و فرانسه از جنایت‌های دولت ترکیه در قتلعام کوردها بحدی گسترده است که رسانه‌های غربی بکارگیری اسلحه‌های شیمیایی ارتش ترکیه در حمله به غیرنظامیان کورد را سانسور کردند. دولت‌های غربی سازمان منع استفاده از اسلحه‌های شیمیایی را نیز وادار کردند در قبال دریافت رشوه از رسیدگی به پرونده قتلعام کوردها توسط بمب‌های حاوی فسفر سفید دولت ترکیه چشم‌پوشی کند.
با پیشاهنگی لیلا گووَن رییس مشترک ک.ج.د زندانیان سیاسی کوردستان و سیاستمداران خارج از میهن برای پایان دادن به حصر اوجالان مرحله تازه مقاومت را از ۶ نوامبر ٢٠١٨ آغاز نمودند و روز دوم ماه مه ٢٠١٩ پس از ٢٠٠ روز مقاومت اعتصاب غذا رژیم فاشیست ترکیه را مجبور به عقب‌نشینی و پایان حصر ٨ ساله عبدالله اوجالان کردند. دولت ترکیه یکبار دیگر از ٧ آگوست ٢٠١٩ انزوای اوجالان را به مرحله عمل گذاشت و تاکنون درخواست وکلای مدافع وی را برای انجام ملاقات رد کرده است.
وضعیت جاری در ترکیە و سیاستهای این رژیم در قبال رهبر خلق کورد، عبداللە اوجالان، نە تنها کوردها را بە تدوام و گسترش مبارزە وادار می‌کند بلکە ایدەهای فلسفی اوجالان برای زندگی آزاد را در تمام جهان اشاعە می‌دهد و ترکیە تحت زمامدارای ١٠٠ سالە نژادپرستان ترک را بە قهقهرا سوق می‌دهد. افکار اوجالان و مبارزە ایشان در راە حیات آزاد شیوە نوینی از معنادهی بە انسانیت و آزادی در سدە ٢١ است.
واضح و آشکار است که هدف توطئه گری پانزدهم فوریه سال ۹۹ در هم شکستن اراده ملت کورد بود، اما در سایه مقاومتی که انجام گرفت نه تنها این توطئه سر نگرفت بلکه حالا کوردها و جنبش آزادیخواهی و رهبری‌شان بیش از هر زمانی در موقعیتی توانمند قرار دارند و این حقیقت را برای مخاطبان خود قطعی کرده‌اند که حل مسئله کورد امری گریز‌ناپذیر است.
توطئه ١۵ فوریه ١٩٩٩ در حالی ٢١مین سال را پشت سر گذاشت که دولت ترکیه بشدت تحت فشار کوردها و آزادیخواهان و دوستان واقعی خلق کورد قرار گرفته است. مشارکت دول غربی، روسیه و برخی از دولت‌های خاورمیانه در این توطئه و اصرار آنان بر تداوم آن چهره کریه دولت-ملت و رژیم سرمایه‌داری را بیش از پیش برای کوردها و دیگر خلق‌های تحت ستم نمایان ساخت.
بیست‌ویکمین سالگرد توطئه ١۵ فوریه در حالیست که کوردها صراحتا اعلام کرده‌اند بدون آزادی رهبرشان و حل مسئله کورد از طرق دمکراتیک راضی نمی‌شوند و تنها راه برقراری آرامش و استقرار در ترکیه، برقراری خودمدیریتی دمکراتیک در باکور کوردستان و رهایی ترکیه از چنگ فاشیسم است.
منبع: خبرگزاری فرات(ANF)
